19 March, 2019
Als begeleiders van anderengenieten The Sadies eigenlijk meer aanzien dan voor hun eigen werk. Dat is nietterecht zoals hun laatste album NorthernPassages uit 2017 maar weer eens bewijst. De Canadese gebroeders Dallas enTravis Good ontgoochelen nooit met hun gestileerde mix van folk, country, surf,garage, rock, psychedelica en punk. Eigenlijk alle muzieksoorten en -smakenzijn in goede handen bij de Goods. En ze weten altijd zo een volkomen eigen klankkleur– een soort van ‘harde Byrds’ – te creëren dat het het noorderlicht op hetartwork in originaliteit zelfs overtreft. Noteer: 29 april in Paradiso Noord.
‘De meest onderschatte band ter wereld’
The Sadies werden vanaf huneerste oprispingen in de nineties al onderde aandacht gebracht door onze favoriete promoman, onze ambassadeur RobbieKlanderman. Hoe vaak hebben we niet van hem moeten horen dat deze band uitToronto de meest onderschatte ter wereld is? We zijn eerlijk gezegd de tel eenbeetje kwijt geraakt. We zijn inmiddels weer 20 jaar verder en Robbie is nog altijdeven enthousiast over de band. En hij promoot ze nog steeds. Never change a winning team. In al dietijd hebben we de gebroeders Good platen zien maken met bijvoorbeeld soulzangerAndré Williams en Jon langford van The Mekons, maar ook met hun onvolprezen landgenotenNeko Case en Gord Downie van ‘The Hip’. De kwaliteit is altijd onverminderdhoog. Toch zouden we weleens aandacht willen vragen voor hun ‘soloplaten’waarmee we hier hun eigen Sadies-albums bedoelen. Daar zit zoveel moois tussen.
Het rockt en het heeft een melodie
Waar moet een mens beginnen? Hetzijn er zoveel. Zelf vinden ze altijd hun laatste plaat de beste, en anders devolgende, maar die is er nog niet. Dus gooien we na anderhalf jaar nog maareens de door Dallas geproduceerde NorthernPassages erop. Die geeft in de eerste nummers alle smaken die ze in huishebben al prijs. We beginnen met folkpopsong Riverview Fog die je dezelfde melancholie bezorgt als Simon &Carmiggelt. Dat nummer is zo mooi dat je het meteen twee keer achterelkaar wilthoren, wij wel tenminste.
In het volgendenummer AnotherSeason Again gaat de zweep er meteen meedogenloos overheen. Dit isgaragerock met een moddervette gitaarsolo in het midden. Het rockt en het heefteen melodie die direct blijft hangen. Dan komt There Are No Words. Het lijkt verdorie wel een kaping van hun albumdoor The Smithereens, de meest onderschatte gitaarband uit de eighties. Het idee alleen al.
Als begeleiders van anderen genieten The Sadies eigenlijk meer aanzien dan voor hun eigen werk.
Accept the preferences cookies to view the video.
Het woord is aan Kurt Vile
En dan, ja dan is het woord aanKurt Vile als zanger van het nummer It’sEasy (Like Walking). Dit komt wel heel dicht bij diens band The Violators. Maardaar houden we toevallig enorm van, dus kom maar door Kurt. Maar Kurt, steeljij daar nou een tekstvondst van Mickey Jupp, onze favoriete pubrockerallertijden? We horen de vergelijking tussen een (lucht)gitaar en een kruk ommee te lopen. Die kennen we nog uit OldRock ‘n’ Roller van het onvergetelijke album Juppanese op blauw vinyl op Stiff Records (1978). Beter goed gestolendan slecht verzonnen, zeggen de liefhebbers dan altijd. Voor het vergelijkendwarenonderzoek zie de tekstcitaten hieronder. Fantastisch nummer trouwens, Sadies!
My left hand's got a permanentair guitar tick.
But don't confuse it with a crutch.
'Cause I like it a lot.
(The Sadies & Kurt)
I’m getting too old - I'm way outof touch.
I don't play guitar - I use it as a crutch.
As for my singing - well that ain't up to much.
(Mickey Jupp)
It’s Easy (Like Walking) feat. Kurt Vile, Live In Detroit
Accept the preferences cookies to view the video.
Psychedelisch, maar nog wel steeds pop
Ophet gevaar af dat we hier weer een heel album nummer voor nummer gaan bespreken– de gemakzucht ten top! – kunnen we het niet nalaten te wijzen op de volgendetwee bangers. Eerst: The Elements Song, dat ergens tussen TheByrds en Pink Floyd mét Syd Barrett in hangt. Dat mag je gewoon niet missen. Psychedelisch,maar nog wel steeds pop. Dan: ThroughStrange Eyes, dat klinkt als een teaservoor de reünie van The Long Ryders, die we binnenkort gaan zien in Den Haag. Ambassadeursexcursie!Hoor die solerende surfgitaar eens dwars door dat countryrocknummer galopperen.Het klinkt als thuiskomen voor die boys, wat in feite ook zo is. De plaat is namelijkopgenomen waar ze ooit begonnen in het ouderlijk huis in Toronto.
Through Strange Eyes
Accept the preferences cookies to view the video.
Binnenkort voor het eerst in lange tijd in Amsterdam
Wezijn nu net over de helft van de plaat. Wie doorgaat stuit nog op het met fiddlesopgetuigde Dylaneske God Bless TheInfadels. We verspraken ons bijna door te zingen God Bless The Ramones, maar dat is een nummer van Jason Ringenberg,van zijn nieuwe plaat Stand Tall. Dieis voor het volgende ambassadeursuitje. Excuus, in ons enthousiasme waren weeven afgeleid. Denk niet dat The Sadies het ons kwalijk nemen. Zolang we maarniet vergeten te zeggen dat ze binnenkort voor het eerst in lange tijd te zienzijn in Amsterdam. In 2007 en in 2008 stonden ze in de kleine zaal. Op 29 aprildoen ze aan schaalvergroting in Paradiso Noord. Dit verhaal moet nu in stijl afgeslotenworden met de slottrack The Noise Museum,zo’n filmische surf instrumental waarde Goods het patent op lijken te hebben.
Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier je kaarten voor The Sadies op 29april in Paradiso Noord.
